De Ma in een notedop
Op het einde van een mooie zomer, men schrijve 19 september 1940, midden in de oorlogsjaren, waren ze daar,
2 dotjes van meisjes Jeaninne en Rachelle. Op slag was Leon grote broer van 2 zussen. Een complete verrassing, echografie bestond immers nog niet. Twee voor de prijs van één.
Zo is het altijd gebleven. Als je Rachelle zag was Jeaninne in de buurt. Werd je bevriend met 1 van hen, dan moest je de andere helft erbij nemen. Vraag dat maar aan mijn vader. Zo was het van begin af aan en zo is het altijd gebleven.
Hoewel Jeaninne de oudste was en graag de lijnen uitzette, deed Rachel toch haar zin. Dat beetje rebelse had ze wel in zich.
Hun kindertijd liep niet altijd over rozen(paden), zeker niet toen hun moeder er alleen kwam voor te staan. Maar met de warmte en de steun van de tantes en de nonkels sloegen ze zich er doorheen.
Kortom, ze groeiden op in een warm familienest, samen met hun nichten en neven. Een band die voor de meesten onder hen onverbrekelijk zou blijven.
Zo groeide ons ma op tot een knappe tiener. En in die tijd was het nog evident dat de meisjes een beroep kozen waar ze als echtgenote en moeder mee aan de slag konden. En zo trok ze op 12 jarige leeftijd naar het atheneum hier te Heist op den berg, waar ze de afdeling snit en naad volgde. En ik moet het toegeven stikken, naaien en patronen maken kon ze als de beste. Een ontwerpster avant la lettre.
En zoals dat gaat, kwam ook de tijd van uitgaan eraan en natuurlijk het ontdekken van het andere geslacht.
Er goed uit zien was belangrijk. Ze was en bleef een fiere vrouw, en hun zondagse kleren werden zelf gemaakt. Maar moeder Bertha hield alles goed in ’t oog . Dit was natuurlijk buiten de eigen wil van Rachel om gerekend. Ik hoor ons ma nog vertellen hoe ze, als ze thuis kwam, vlug naar haar kamer sloop om met een mesje de rode nagellak te verwijderen. Want dit werd niet getolereerd ten huize Badts. En hoe ze ook de afspraakjes met onze pa regelde en verborg. Spannend was dat.
En het was ook de tijd van de bals en de spiegeltenten. En jaja, tijdens het carnavalbal in de Roxy te Beerzel kreeg ze een jongen met een prachtige krullenbol in ’t oog. Dat zei ze ook altijd “ik heb onze pa gepakt voor zijn schoon haren, was me dat een misrekening.” Want als jonge twintiger, ja de genen, verloor hij al snel veel van zijn mooie krullen.
De vonk was wederzijds. Hoe kan het ook anders, ons ma in een lichtblauwkleedje, verkleed als haremmeisje. Daar had ik wel een selfie willen van zien.
We schrijven 1957.
Ook tante Jeaninne leerde een partner kennen. En zoals dat gaat met tweelingen, stond het in de sterren geschreven dat ze samen op dezelfde dag zouden huwen. Maar ja, ik was de grote spelbreker. “En dit was de enige keer dat haar moeder echt boos was op haar”, vertelde ze.
Maar goed, de feiten kon men niet loochenen en bolle buiken niet verstoppen. En op 11 februari 1961 huwden ze en gingen ze wonen in de Kapelstraat (collegestraat) te heist statie. Datzelfde jaar werd ik geboren. Mijn zus Suzy volgde in 1962. En 7 jaar later werd onze broer Dirk geboren.
Hun prille gezinsgeluk werd echter verstoord door de confrontatie met het overlijden van haar moeder. Zij werd ernstig ziek, de dokters stonden machteloos en na enkele weken overleed ze op 49 jarige leeftijd. Het verdriet om het verlies van haar moeder , ons ma zoals ook zij werd genoemd, heeft ze levenslang meegedragen. Ik kan mij herinneren hoe wij in onze jeugd , ik zal niet zeggen dagelijks maar het scheelde niet veel , opgroeiden met verhalen over “ons ma”, onze grootmoeder. Eigenlijk was zij er constant bij.
Dit maakte de band met haar zus, haar broer en familie nog steviger.
Maar het leven gaat door. ze kochten een stuk grond, en onze pa offerde al zijn vrije tijd op om aan hun nieuwe huis te werken. En zo verhuisden we in 68 naar de Hollandstraat te Heist-Goor, waar wij samen ons leven verder uitbouwden.
Ja, Ons ma, hoe omschrijven we haar het beste. “Voor haar was het glas altijd halfvol”, zei mijn schoonbroer Dirk nog onlangs. Zo was het ook. Als wij het even niet zagen zitten, dan had ze haar dosis peptalk al klaar. Een fiere en knappe madam. Een warme persoonlijkheid en de lijm in ons gezin, familie en de vrienden. Zij was de “grote” organisator en regelde alles voor iedereen, zelfs als we zegden dat het echt niet nodig was.
Ze babbelde graag en snel. Als ze telefoneerde had ze haar verhaal al half gedaan vooraleer wij de hoorn nog maar konden opnemen. En keer op keer moesten we zeggen; “ma, zeg dat nu nog ne keer, want ik heb er niks van verstaan.”
Iemand vroeg mij, wat waren dan haar hobby’s? wel haar leukste hobby was “er zijn en altijd paraat voor staan voor iedereen,. en tegelijk verzamelde ze ook mensen om haar heen. Overal waar ze kwam of mensen ontmoette maakte ze vrienden. Meer dan wij ooit kunnen denken en weten. Noem het sociaal engagement.
En zoals dat ging droeg ook zij haar financieel steentje bij in het huishouden.
Zo werkte ze onder meer bij de familie verlinden, bij jacqueline en louis en zorgde ook voor Paula. Ze deelde met hen lief en leed, tot op de dag dat ons ma ziek werd.
Pensioenleeftijd? Daar had ze nog nooit van gehoord.
Daarnaast functioneerde ze als babysit voor Charlotte en Britte en stond ze altijd klaar om tot bij mij thuis te komen als mijn kinderen ziek waren of ik weer naar een of andere vergadering moest gaan en de papa ook niet thuis was. Meestal was mijne strijk dan ook wel gedaan als ik s’avonds laat thuis kwam. Het is niet te verwonderen dat onze kinderen Hannelore, yorick en anouck al wel eens vroegen of dat ik geen vergadering had, want dan kon ons ma hun komen verwennen.
Ze had een hartsgrondige hekel aan breien, maar ze ging breimoeke spelen op school in Putte, omdat de kleinkinderen het vroegen. Volgens mij heeft ze daar vooral veel steken leren oprapen.
En toen ik meedeed aan de parlementaire verkiezingen, was zij de beste propagandamaakster die ik me kon indenken. En door weer en wind sprong ze op haar fiets om kaartjes te gaan bussen. En ook tante jeaninne en haar vriendinnen werden mee ingeschakeld. Willen of niet!
We mochten niks tekort komen. En zo reed ze rond, haar koffer volgeladen met verse groenten, soep gemaakt door onze pa. Dit vonden we dan op onze keukentafel als we s’avonds thuis kwamen.
Ze is er zelfs in geslaagd om op google street view te staan, terwijl ze uit de koffer van de auto de voorraad voor de fam vande walle haalde.
En het is zonneklaar, zonder jou hadden wij nooit gestaan waar we nu staan.
En ja, had ons Dirkske nu gene was en strijk meer liggen?
Blijkbaar had zij meer uren in een dag dan wij, want naast haar gevulde dagen , ging ze ook nog gedurende heel wat jaren de parochiezaal hier op de statie poetsen, s morgens vroeg of s’avonds laat. En hielp ze op de koffietafels van de uitvaarten verzorgd door begrafenissen de Ryck.
Ja, een bezig bijtje. Maar dit was haar lang leven.
Naast werken, was er uiteraard ook heel wat tijd voor de vriendinnen en de vrienden, op reis gaan en feestjes.
De reisjes met de vrienden naar Cochem, Luxemburg zullen voor diegenen die er bij waren memorabel zijn. Uren kon ze vertellen over het plezier dat ze gemaakt hadden.
Verjaardagen, oudjaar, kerstmis, kermis, noem maar op elke gelegenheid was goed om thuis veel volk uit te nodigen en een feestje te bouwen. Wij waren dat zo gewoon, en we hebben ontzettend veel plezier gemaakt.
Bij hun gouden huwelijksjubileum in 2011, vond onze pa dat een bescheiden familiedinertje wel zou volstaan. Maar tuttut, het zou een feest worden, met muziek erbij. En weer bracht zij iedereen samen.
Ze ging zelf ook graag op stap. Naar ’t kamertoneel en de laatste jaren elke dinsdag met de vriendinnen naar ’t stad om te shoppen. Het ging niet zo zeer over passen en kopen maar vooral over de gezelligheid om er samen op uit te trekken, een tasje koffie te drinken en een hapje te eten.
Belandde ik met ons Ma op een terras, gewoon voor een koffietje, dan kwam al snel de vraag “Kunnen we hier niks kleins bij eten?”
De kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden waren belangrijk voor haar. Ook de schoonkinderen sloot ze in haar hart. Met pasen en sinterklaas witte chocola voor lilly, zwarte voor de paul en den dirk ja, die mocht alles. Nooit kregen we 1 ventje of 1 paasei, nee, altijd een volle zak!
Ook met de kinderen van haar vrienden en de gezinnen bij wie ze werkte bouwde ze een band op. Ze sloot hen in haar hart als ware het familie. Maar omgekeerd gebeurde net hetzelfde!
In het midden van al haar activiteiten, kwam in juli 2014 de diagnose van haar ziekte. We konden het niet geloven, ons ma ziek? Maar goed, de ziekte zou haar niet klein krijgen. En ze bleef vechten, ondanks de negatieve berichten die de dokters haar bij elke controle steeds gaven. ze heeft het beste van zichzelf gegeven tot de laatste dag.
Ze heeft dit niet alleen gedaan. Onze pa, wij, haar zus en schoonbroer en haar vriendinnen hebben samen met haar deze moeilijke weg afgelegd. Allemaal hebben ze haar door dik en dun blijven steunen. En tot de laatste dag kwamen ze thuis en in de kliniek op bezoek, ondersteunden ze haar en hebben ze er voor gezorgd dat ons ma niets tekort kwam. En ook tijdens de periode van haar behandelingen en de laatste weken in de kliniek maakte zij vriendinnen.
Ons ma, ten voeten uit.
En al deze mensen kunnen wij niet genoeg bedanken. Ja, zij waren ook voor ons van onschatbare waarde. Ons ma kon immers niet alleen zijn, ze wilde mensen om haar heen. Voor ons, als kinderen is al die inzet en warmte een grote geruststelling en hulp geweest.
Wij danken ook al de mensen die om haar gaven en van wie we het niet weten. Want ons ma kende zoveel volk.
En ja, wij huilen nu tranen met tuiten. Maar wij zijn ook ontzettend blij en gelukkig dat wij jou als moeder mochten kennen. En zoals onze pa zei “ we hebben 56 mooie jaren samen gehad” de mindere momenten, zoals dat toch gaat ,die namen we er graag bij.
Er rust ons een zware taak, wie gaat nu al die feestjes organiseren en het volk ontvangen?
